Miðbæjarlíf

Ég ólst upp í miðbæ Reykjavíkur, hverfi 101.  Mér fannst það frábært og fannst það forréttindi sem unglingur að geta farið í miðbæinn að skemmta mér, þar voru allir.... foreldrar mínir voru reyndar ekki alltaf jafnhrifnir af því að ég væri að fara í bæinn og ég veit fyrir víst að þau fylgdust vel með mér í mínum bæjarferðum.... en það var samt ekkert hættulegt þannig að fara í bæinn.... við vorum bara hópur af unglingum í Austurstrætinu og á Hallærinsplaninu gamla..... það voru skemmtileg ár.

 Ég er búin að fylgjast með fréttum í dag og það var viðtal við lækni á bráðamóttöku þar sem hann var að lýsa ástandinu í miðbæ Reykjavíkur í dag.  Hann sagði að læknar á bráðamóttöku væru búnir að fá sig fullsadda af ástandinu og að læknarnir væru pungsveittir alla nóttina að sauma saman andlit.... já og jafnvel að græða eyru á fólk.  Á þriðja tug manna á hverri nóttu um helgar leitar aðstoðar á bráðamóttöku bara vegna áfloga í miðbæ Reykjavíkur.

Þetta var ekki svona þegar ég var ung... þá var fólk að skemmta sér en átökin á milli fólks voru ekki svona heiftarleg eins og þau eru í dag.  Í dag virðist fólk svífast einskis og ganga með hnífa á sér.

Ég mun ekki leyfa mínum unglingum að fara í miðbæinn á meðan ég ræð einhverju um það, það er á hreinu.... og ég skil núna í dag miklu betur afhverju pabbi og mamma höfðu áhyggjur af mér í denn.

Jæja, CSI kallar á mig á skjánum