Fyrstu skrefin

Ég horfði á sjónvarpsþáttinn fyrstu skrefin sem var á skjá einum í kvöld.  Í þættinum var fylgst með barnsfæðingu. 

Barnsfæðing er það fallegasta sem er til í heiminum finnist mér.  Að fæða barn er með því erfiðara sem ég hef gert og ég stóð sjálfa mig að því að krossleggja lappirnar þegar ég var að horfa á konuna í hríðunum.  Reyndar þarf ég stundum ekki annað en að keyra framhjá landsspítalanum til að krossleggja lappirnar, hehe.  En ég næstum gat fundið fyrir hennar sársauka í gegnum sjónvarpsskjáinn.  Og þegar hún fékk barnið upp á magann fann ég hvernig hjartað í mér tók aukaslag, þetta er svo falleg sjón.  Ég hef ekki fengið tækifæri til að fá mína stráka beint upp á magann, þeir hafa allir verið teknir af mér og settir í hitakassa.... en ég samgleðst þeim konum sem fá að upplifa þetta.

Svo fannst mér svo frábært að fylgjast með verðandi föður í þættinum.   Hann svo virkilega vandaði sig, hann var að setja kaldan þvottapoka á ennið á konunni sinni, setti róandi tónlist á og fleira.... alveg yfir sig stressaður.  Égg veit að minn maður var tilbúin með þetta allt, en ég var svo tja ég veit ekki hvað, virtist kannski svo reið við hann í hríðunum að hann fékk ekki leyfi til neins.... þvílíka frekjan sem ég var:(  Enda reyndi minn maður þetta bara í fyrstu fæðingu.

Kolbrún out:)

Athugasemdir

[Ingi Geir Hreinsson, 5.4.2007 kl. 10:35]

Haha, mikið er ég fegin að ég var EKKI fluga á vegg þarna.

Og Kolla mín, ég elska þig en þú ert bara alltaf þvílík frekja